Justyna

Szanowna Pani,

w starannej, oficjalnej polszczyźnie odmieniamy nazwiska, jeśli możemy znaleźć dla nich odpowiedni model deklinacyjny.

W przypadku nazwisk zakończonych na samogłoskę -o poprzedzoną spółgłoską twardą -b, -p, -d, -t, -w, -f, -r, -n, -m, -s, -z, -ł wzorzec odmiany zależy od etymologii. Jeśli nazwisko jest pochodzenia obcego, np. Tasso, Canaletto, Valentino, Belmondo, w liczbie pojedynczej odmienia się jak rzeczowniki męskie twardotematowe, np. student. Jeśli zaś nazwisko jest pochodzenia słowiańskiego, np. Sidło, Lato, Różyłło, odmienia się jak rzeczowniki rodzaju żeńskiego grupy IV, np. bona.

Zgodnie z informacją podaną w Internetowym słowniku nazwisk w Polsce (opracowaną na podstawie źródeł: K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, rok 1999, tom I oraz Antroponimia Polski od XVI do końca XVIII wieku, rok 2007, tom I) nazwisko Bando (wariant: Bańdo) pochodzi z języka niemieckiego. Właściwa byłaby więc odmiana typowa dla rzeczowników męskich twardotematowych.

M. (kto? co?) Bando

D. (kogo? czego?) Banda

C. (komu? czemu?) Bandowi

B (kogo? co?) Banda

N. (z kim? z czym?) z Bandem

Ms. (o kim? o czym?) o Bandzie

Z kolei to źródło podaje odmianę wariantywną. Może być bowiem tak, że z upływem czasu etymologia nazwiska się zatarła i zmienił się sposób jego odmiany. Świadczą o tym przykłady użycia. Uzasadnione więc wydaje się, by w odniesieniu do ministra Macieja Bandy używać rodzimego wzorca odmiany.

M. (kto? co?) Maciej Bando

D. (kogo? czego?) Macieja Bandy

C. (komu? czemu?) Maciejowi Bandzie

B. (kogo? co?) Macieja Bandę

N. (z kim? z czym?) z Maciejem Bandą

Ms. (o kim? o czym?) o Macieju Bandzie

Łączę wyrazy szacunku

Monika Kącka-Rodak